Over het vertrek van Er Mei uit onze groep kan ik nog weinig zeggen. Het maakte me somber en verdrietig. In gedachten zit ik er nog te dicht bij. Wat er zich tussen de vrouwen heeft afgespeeld kan ik hoogstens vermoeden. Er naar vragen heeft geen zin. Het Engels van Xiao Mei is onvoldoende en al was dat voldoende dan kreeg haar verhaal een draai die haar het beste uitkomt. Ten derde heb ik een afscheidsbriefje gekregen dat in haast is geschreven. Voor de vertaling heb ik een objectieve buitenstaander nodig. Dat kan nog wel even duren.

Natuurlijk heb ik de gebeurtenissen “op een rijtje gezet”. Dat het tussen Er Mei en Xiao Mei niet boterde was langzamerhand wel duidelijk. Ik denk dat Er Mei de eer aan zichzelf heeft gehouden en wilde vertrekken zodra de gelegenheid zich aandiende. Dat was in Chengde. Het laatste wat ze tegen me zei was, dat ze naar het station ging om een kaartje te kopen. Op dat moment was Xiao Mei even weg op zoek naar een hotel en dat bespaarde Er Mei een afscheid. Ik was toen nog in de naieve veronderstelling, dat ze die avond nog wel bij ons zou zijn. Onnozel, want bij het middageten had ze de financien aan de anderen al overgedragen. Om even voor zeven uur sms-te ze dat ze niet met de trein, maar met een nachtbus naar Shenyang zou reizen. Vandaar is het 40 km naar Fushun. Toen ik zei dat Da Mei misschien een “good bye” van mij kon berichten, wist ze daar niets op te zeggen. Toen ik mijn teleurstelling over het vertrek uitte, vond die weinig bijval. Heeft Xiao Mei die dagelijks met lede ogen zag hoeveel plezier Er Mei en ik hadden ervoor gezorgd dat een rivale het veld moest ruimen? Ik sluit het niet uit.

Er Mei had me toevertrouwd dat de omgang met Xiao Mei voor haar reden was te vertrekken. Het was 20 september duidelijk dat er iets broeide. We pauzeerden langs de weg op een parkeerplaats met een prachtig uitzicht (foto). Er Mei zat demonstratief ver van ons af, terwijl de andere dames ernstig spraken. Ook tijdens het middageten hield Er Mei zich buiten elk gesprek. ’s Avonds gaf Xiao Mei als reden dat er voor Er Mei familie-omstandigheden waren die haar vertrek nodig maakten. Ik hield me maar van de domme…

Het e-mailadres van Er Mei bleek de volgende ochtend alleen voor Chinees gebruik. Ik wilde de doodsverklaring die uit de reacties van de dames bleek teniet doen. Dus schreef ik een lieve kaart met de hoop dat de Chinese adressering zou kloppen. We gingen met  zijn drieen naar het postkantoor, waar de jonge vrouwelijk beambte niet kon geloven dat een laowai een kaart naar Fushun in China wilde sturen. Toen ze de kaart gefrankeerd voor me neerlegde, greep Xiao Mei naar de kaart. Ik was erop voorbereid en griste die voor haar weg. Een gotspe in China.

Chengde, 21 september 2013