Vandaag in de rubriek alledaagse medica het gaasje, de pleister en wat oogdruppels. Het nieuwe gaasje dat dokter Wang boven mijn oog had aangebracht begon na een paar dagen wat te verschuiven onder mijn fietshelm zodat mijn zicht naar links en naar achteren werd beperkt. De wond eronder was droog en genezen en dus trok ik het verband eraf. Gewoon aan de lucht verder genezen. Dat vonden de dames niet goed. Al dat stof onderweg was gevaarlijk voor de wond. Ik gaf geen uitleg. Het was mijn wond en mijn pleister. Toen we ’s avonds na het eten overlegden wat we op de rustdagen in Chengde zouden doen, voerde Xiao Mei een opgewekt telefoongesprek naast me op de rand van een bed. Ik dacht dat ze met haar man belde om iets over de stad Chengde aan de weet te komen. Na de beeindiging ervan zei ze: ” Dokter Wang vindt het niet erg dat je het verband hebt verwijderd”. Zie je wel, reageerde ik, maar tegelijk stak irritatie de kop op. Ik zat goddomme naast haar en als ze me had gevraagd of ze die Wang over het gaasje mocht bellen, had ik gezegd ” No way!” Nergens voor nodig. Je bent mijn moeder niet! Waar bemoei je je mee?! Ik zei natuurlijk meer, maar hier kwam het op neer. Het bleek de komende dagen weinig effect te hebben.

De wond op de wreef van mijn linkerhand was goed genezen, maar de korst erop dreigde losgerukt te worden bij het vullen van mijn fietstassen. Hup pleister erop. Die pleister was niet goed volgens Xiao Mei. Ik moest nog maar eens langs een clinic. Mijn commentaar was een herhaling van zetten. Omdat ze veel volgt en in de gaten houdt, krijg ik het idee dat voor alles wat ik doe een verklaring moet geven of verantwoording moet afleggen. Daar word je wel moe van.

In Chengde wilde ze bij het middageten weten wat ik de rest van de dag zou doen. Ik wilde naar een boekenzaak en nog eens naar de afdeling in het ziekenhuis waar mijn hechtingen waren verwijderd. Xiao Mei wilde per se met me mee, maar ik hield de boot af. Ik wilde alleen zijn met mijn gedachten kort nadat Er Mei was vertrokken. Mijn plan uitgevoerd en mij voor het avondeten verslingerd aan KFC junkfood met cola. Bij aankomst in de volgende stad wilde Xiao Mei mijn doosje van de oogdruppels even meenemen in een apotheek. Van die druppels, voorgeschreven door alweer dokter Wang, had ik maar een paar dagen gebruik gemaakt en er verder niet meer aan gedacht. Toen Xiao Mei naar buiten kwam toonde ze triomfantelijk dat ze het zelfde merk had kunnen kopen en ze overhandigde me het nieuwe doosje met de “eyesdrop”. Ik wist niet dat ik erom gevraagd had… Ze had niet goed naar me geluisterd en er zelf maar een draai aan gegeven. Ik heb gauw even gekeken wat ” misverstand” in het Chinees was (“wuhui”). Ik had de dag ervoor niet gerept van oogdruppels dus ” misverstand” is te mild. Madame had haar bemoeizucht weer de vrije teugel gegeven. De apotheek nam overigens het medicijn gewoon weer terug. Omdat ik nu eens als een kind, dan weer als een demente bejaarde wordt bejegend, kan ik niet zeggen dat ik het heden heb leren dragen met een rustig kalmen moed. ” I will not cease from mental fight” (Blake).

Lingyuan, 23 september 2013