De fietstocht van de dames kwam na het vertrek van Er Mei in versnelling. We hielden in Chengde niet twee, maar een rustdag en de nog resterende 416 km legden we in vier dagen af. Ons daggemiddelde was nog niet zo hoog geweest. Het leek erop dat Xiao Mei en Da Mei ook vonden dat het langzamerhand genoeg was geweest. We hadden mooie zonnige herfstdagen. Alleen de tweede dag was koud en nat en Xiao Mei komt de eer toe dat ze onze verkleumde lijven met hete drank bij pompstations konden opwarmen. Een ketel heet water doet wonderen.

Het waren vier fietsdagen in engere zin: trappen, af en toe rusten en de lunch gebruiken, trappen. De schemering begint al om 18.00 uur en een half uur later is het donker. Het is zaak om voor de duisternis een hotel te hebben. Op het land beginnen de maisakkers met kleine stukken kaler te worden. Ik heb nog geen machines gezien die als een grote tondeuze de grond kaal scheren. Het is allemaal handwerk tot nu toe.

Op de dag voor onze aankomst in Jinzhou heb ik tijdens de lunch in half Engels half Chinees bedankt voor alles wat ze voor me gedaan hebben. Dankzij hen zag ik een ander China dan de toerist die per georganiseerd vervoer enkele Chinese plaatsen “doet”. In het bijzonder dankte ik ze voor de hulp na mijn valpartij. Dat we elkaar na 3300 km fietsen niet meer zullen zien stemt weemoedig en ik heb uiteraard het voortijdige vertrek van Er Mei erbij betrokken. Da Mei verraste me met een calligrafisch schone brief die in Nederland op een vertaling wacht.

De volgende dag kwamen enkele fietsers uit Jinzhou ons tegemoet. Het werden er elf en met zijn allen hebben we gezellig gegeten. Alleen de heer Wang kende ik van 2006. Omdat bij de gesprekken het woord “laowai” vaak viel en er naar mij werd gekeken, concludeer ik dat ik, eigenlijk meer dan me lief is, besproken persoon was. Helaas was er de dag erop nog een sociale verplichting. Het bestuur van de fietsorganisatie wilde ook nog eens met de laowai dineren en wel om 16.00 uur. Ik moest naast de voorzitter plaats nemen, een man van 74 die niet meer fietst en gelukkig beter bier kon inschenken dan hoe gebrekkig ook een praatje maken. Ik zat me te pletter te vervelen. Morgen zijn we als echte fietsers weer onder elkaar en de dag daarop fietsen drie fietsvrienden me de stad uit en blijft Marianne Vos als enige Nederlandse achter in een fietsenzaak.

Jinzhou, 26 september 2013