Pagina's

Rubrieken

Archief

Diversen

Van Bangkok naar Shanghai (5)

Door Jan: 27/05/16

Soms dringen zich aan jou als fietser belangrijke vragen op. Is een eend dommer dan een kip? In de bergdorpen van Laos waar ik dagelijks door heen trok, lopen veel kippen en eenden aan de rand van de weg. Rand is eigenlijk nog te veel gezegd, want die is er niet. Het asfalt gaat geleidelijk over in zand en stof en als westerling vraag je je af of het stuk grond voor de huisjes nog openbare weg is.  Die weg is de N 13, de hoofdader van Vientiane naar Luang Prabang. Isuzu-vrachtwagens en pickups komen voorbij. De hanen, kippen en de vele kloeken met hun kuikens reageren snel op het naderende onheil en reppen zich naar de kant. Eenden daarentegen waggelen rustig verder hun ondergang tegemoet. Ze denken natuurlijk dat wat voorbij komt, drijft en och dat heeft zo’n vaart niet. Ze mogen de oplettende chauffeurs wel dankbaar zijn. Heeft een voorwiel de vlerken van een eend geschampt, dan nog kijkt die eend nog met een blik van volgens mij gebeurde er net wat.

 

In die dorpen net na Vientiane lopen veel koeien op de weg. Kleine kuddes soms. Op het heetst van de dag zoeken ze de schaduw onder de bomen, al blijft er wel eens een kalf midden op de weg. Die moet nog streetwise worden. De koe is een kostbaar bezit. In de arme dorpen loopt meer grut rond: honden, biggetjes, geiten, soms een kalkoen.

P1010809 (Large)

Het menselijke grut is het leukst. Kinderen die bij je komst al of niet in blote kont naar buiten rennen en je sabaidie toeroepen  en liefst nog even handjeklap willen doen. Dat lukt wel eens, maar als de weg net omhoog gaat niet. Die dorpjes zijn arm. Meer hutjes dan huizen. Ze staan heel dicht op elkaar en huiselijke conflicten zijn publiek. In het midden de dorpskraan, waar men zich baddert, de kleren wast en de plastic tankjes vult voor water in huis. Soms zie je kleine kinderen al met water zeulen.

P1010813 (Large)

In de vroege ochtend staan pubermeisjes  aan de straat hun haar te kammen en ze lachen je steels toe. Door de droogte is er altijd stof. Waar het verkeer druk is, hangt er een stofnevel boven de weg die je op vijfhonderd meter ziet, terwijl je er feitelijk in zit.

Ik schrijf u nu vanuit Luang Prabang en om er toe komen heb ik na Vientiane bijna 400 km gefietst. Die route krijg je niet cadeau. Er moet gewerkt worden op de laagste versnelling en als je even stopt sta je gewoon te druipen van het zweet. Er was een dag met bijna 100% luchtvochtigheid en wat nat wordt, blijft nat. En dat terwijl het “droog” is. Mijn langste klim was naar het dorp Phoukoun: 24 km. Maar na het zuur komt het zoet: lange afdalingen waarbij je pauzes maakt om de handen door het geknijp van de remmen te ontspannen, wat te drinken en van de uitzichten te genieten. Het bergland is bijzonder mooi.

P1010835 (Large)

Toch zijn er steeds meer kale, ontboste delen. De bossen op de hellingen zijn niet met die woudreuzen die we kennen van de klassieke jungle op foto’s en films. Een van de redenen om een helling kaal te maken, is de poging om er een bananenakker te beginnen. Wat ik zo om me heen zie, belooft niet veel goeds. De bananenbomen zien er vaak verpieterd uit en ik vrees dat hevige regens het risico hebben van bodemerosies.

De schrijver Bob den Uyl (ver familie van) had eens aan zijn broer gevraagd die in Indonesië was geweest: hoe is het met het plaveisel van de wegen daar? Dat vond die broer maar een rare vraag. Maar Den Uyl maakt ook fietsreizen en dan wil je wel weten hoe de wegen zijn bestraat. De weg van Vientiane van Vang Vieng is verbeterd. Ongeveer een derde is op nieuw geteerd, er zijn bochten overzichtelijker gemaakt en nieuwe borden geplaatst. Ook in het Engels. “Becareful of accidents”… Na Vang Vieng is de verbetering van de weg wat magertjes. De nieuw geteerde stukken hebben grof grind dat nog lang niet is glad gereden en dat hobbelt behoorlijk. Dus als het verkeer het toelaat vermijd je dat. De oude stukken rijden vlot en soepel.Veel grind is naar de kant gereden en daar fiets ik dan als ik moet uitwijken voor verkeer dat me wil inhalen. Dat rijdt niet prettig en concentratie is vereist. Bovendien weet je dat een valpartij  uiterst pijnlijk is.

 

P1010829 (Large)

Phoukoun is het bergdorpje dat ik na 24 km klimmen bereikte. Het is een driesprong met huizen. Bij mijn aankomst stonden er wat westerlingen verveeld voor zich uit te kijken. Hun bus uit Luang Prabang die ze naar Vientiane moest brengen had pech.  Aan de achterkant stonden de kleppen open en op de grond werden motordelen bewerkt op een manier die niet veel hoop gaf.

P1010823 (Large)

Bij het invallen van de duisternis stond de bus nog steeds waar hij stond. De zijwand was op vele plaatsen beschadigd. De bus was een tweede of derde hands geval uit China. De chauffeur en zijn hulpje spraken alleen maar Lao en de passagiers moesten maar uit de gebeurtenissen opmaken wat er aan de hand was. Van een technische back up laat staan van een reservebus was geen sprake. De passagiers waren overgeleverd aan de cowboys  van het Laotiaanse toerisme. Je opent een reisbureautje, chartert een bus en karren met die hap. Een van de passagiers was Giorgio Calaresu uit Milaan. Hij liet zijn rugzak uit het bagageruim halen en reserveerde een kamer in een guest house. Hij zou wel zien hoe hij naar Vientiane zou komen. We hebben samen bij een Chinees gegeten en onze reiservaringen gedeeld. Ik had aangenaam gezelschap. De volgende morgen heb ik hem uitgezwaaid. Hij zat in de bak van een pickup en wist niet hoever hij kon meerijden. Maar terwijl de kilometers traag onder mijn fietswielen voorbij gingen, vroeg ik me af of de voortzetting van Calaresu’s reis niet wezenlijker reizen is dan  met een gelikte busreis dichtgetimmerd met de garanties van de ANVR.

Ben ik hier nu de malloot van de weg? Misschien. De Laotiaan heeft een brommer. Toch ben ik twee Australiërs tegengekomen die reizen als ik en een jonge man uit Stuttgart. De Laotiaan heeft de gewoonte om aangekomen op de top van een bergpas zijn motor uit te zetten. Als ik dat hoor weet ik dat voor mij de klim bijna voorbij is. Soms ben je slachtoffer van je eigen illusies: na de volgende bocht is het geklim eindelijk voorbij… Heeft een Hollander diep down niet de verwachting dat na elke lange helling de definitieve vlakte begint?

Luang Prabang, Laos, 27 mei 2016

Tags:

Nog geen commentaren

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht.

Sorry, the comment form is closed at this time.