Een rondje van nauwelijks 24 km. Tientallen keren op namiddagen gereden. Wisselende landschappen: open polderland bij de Eem, coulissenland en bossen met duinen na Hoogland en Amersfoort.
De kilometerteller is niet nodig. In gedachten heb ik elke kilometer
langs de weg gemarkeerd. Bij “Bosbrandgevaar” 14 km.
Er is een marge. Je wielen rijden niet altijd exact de zelfde route
en flink opgepompte banden rekken de kilometers.
De geschiedenis ligt in het land. De uitlopers van de Utrechtse Heuvelrug van de ijstijd. Een kapelletje op “het hooge land” uit de 14e eeuw. Een nieuw ziekenhuis van dit jaar. Er is ook een kleine geschiedenis zoals op oude ansichten. Een herrezen villa, een gereconstrueerd kruispunt, door storm gevelde bomen, een nieuwe stal.
De jaargetijden begeleiden impressionistisch de geschiedenis. Na de herfstpracht in de bomen sneeuwpoeder op het fietspad. Komt die bonte specht volgend jaar weer terug? Mei brengt gele brem langs de spoorlijn, juni de geur van acacia’s, juli van kamperfoelie en augustus de paarse gloed van de hei. De polsslag van de dag jaagt aan mij voorbij. Treinen naar Rotterdam, Den Haag, Groningen, Leeuwarden. Is er iemand die me vanuit de trein eventjes volgt? Kent hij of zij “het land waar de kleiaardappel groeit?” (Friesland in de woorden van Piet Paaltjens)
Wie altijd een zelfde stukje fietst, ervaart de paradox van het land: een
wisselende constante. Daar zit iets troostends in. Je rijdt immers door een land dat “im Widerschein der fremden Welten weiterwächst und niemals sich verliert” (Rilke).

Jan Postema

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.