Pagina's

Rubrieken

Archief

Diversen

Ni hao (30, slot)

Door Jan: 06/10/13

Het is hier heiig in Peking. De zon zakt verdoft tussen de flats in de namiddag. De herfst, versterkt door luchtvervuiling, brengt vroeg de schemering. Op 3 oktober ben ik hier aangekomen na zes dagen fietsen. Dit maal alleen. Omdat ik pas op de
11de naar huis vlieg kan ik de stad nog eens rustig bekijken.
Hoe lang is de macht in China? Ruim 1700 meter. Naast de Verboden Stad, het voormalige keizerlijke paleis is de echte verboden stad, het regeringscentrum van de Volksrepubliek. Het ligt aan de westkant van het beroemde paleis en is omgeven door hoge muren die voor een deel (symbolisch!) dezelfde bruin/rode kleur hebben als van het paleis. De beveiliging bij de belangrijkste toegangen is maximaal. Politie, militairen, verkeersregelaars en allerlei electronica. De macht van het volk dus. De veiligheidsmaatregelen op het Tiananmen-plein zijn aanzienlijk aangescherpt. Kon ik vroeger mijn fiets over het hekje tillen, nu zijn er hogere en steviger hekken en alle bagage wordt net als op een vliegveld bij de toegangen gescand. Fiets meenemen verboden. Ook hier is de law enforcement-macht overal aanwezig. De eerste dag van oktober is de stichtingsdag van de Volksrepubliek en op de volgende vakantiedagen lijkt heel China naar Peking te moeten. Het is zwart van de toeristen. Er is geduld voor nodig om een blik op de keizerstroon te kunnen werpen. De voorhof achter de Poort van de Hemelse Vrede, waar ik ooit kon rondkuieren, is niet meer openbaar.
In de drie dagen dat ik hier ben, heb ik ruim 80 km gefietst. Dat doe je al gauw, want op de lange wegen van het rasterpatroon kun je goed doortrappen. De chaos op de kruispunten is, nu ik er aan gewend ben geraakt, minder. Er is toch een patroon van wie eerst en wie tweeds. Nu sommige wegen wat vertrouwder zijn geworden ben ik minder negatief over de stad. Wie de hoofdaders mijdt en de buitenwijken opzoekt, komt in aardiger stadsdelen. Dat geldt ook voor de lommerrijke ambassadewijk. Ons eigen stukske Nederland is herkenbaar aan de vlag en de zwart-witte stenen koe in een gazonnetje achter het hoge hek. Heeft Nederland ook een koe-in-de-wei-beleid?
Mijn reis zit er dus op. Ik trap hier nog wat rond en dan op huus an. Er Mei, de vrouw die ons clubje eerder verliet, heeft mijn naam in het Chinees geschreven. U krijgt de groeten van Bosiman.
Jan Postema
Beijing, 6 oktober 2013
Tags:

Ni hao (29)

Door Jan: 06/10/13

Terugdenkend aan het etentje met het bestuur van de Fietsassociatie in Jinzhou, vraag ik me af of de voorzitter er wel aangename herinneringen aan bewaart. Ik vrees van niet. Het samenzijn verliep beleefd om niet te zeggen stroefjes. Ik had de eer om rechts naast hem te zitten. Omdat hij niet de moeite nam zich tot mij te richten, stelde ik hem de vraag via Xiao Mei hoe lang hij al voorzitter was. Dat was negen jaar. Volgende vraag: hoe word je voorzitter? Gaat dat via een verkiezing door de leden van de associatie? Die vraag heeft hem niet bereikt. De beperkte kennis van Xiao Mei’s Engels maakte dat onmogelijk. Omdat zij samen met Da Mei levendig vertelde over onze tocht en ik als laowai vaak ter sprake kwam, was er over de tafel voldoende gespreksstof. Naast de voorziiter was er de vice-voorzitter, de secretaris, een moederlijke vrouw die het meest op de woorden van ” mijn” dames reageerde en een man die voorgesteld was als ” de fotograaf”. Hij liet me nog een foto zien uit 2006 waarop hij ik ik samen stonden. Ik had dus moeten zeggen “nice to meet you again”.
Het etentje begon om 16.00 uur. Een ongelukkige tijd, daar we met anderen al uitvoerig hadden gelunched, waarvan de verzadiging nog niet was uitgewerkt. Van een gretig “aanvalluh” was geen sprake. Het viel me op dat de andere bestuurtsleden erg beleefd waren en weinig woorden wisselden met hun voorzitter. Hij kreeg met zijn 74 jaar de eerbied die hem op zijn Chinees toekwam.  Veel eten deed hij niet. Hij schoof al gauw zijn stoel achteruit, depte met een servetje het zweet van het voorhoofd, niesde een paar keer en deed een vergeefse poging het raampje achter hem te sluiten. Moeilijke momenten voor een voorzitter die niet meer fietst en een buikje heeft.
Hij ging tot een soort actie over. Hij belde een paar keer met zijn mobieltje, wisselde telkens woorden met Xiao Mei en wat ik vreesde bleek juist. Morgen voor mijn vertrek een gesprek met een “reporter”. Alles was geregeld en de laowai hoefde alleen maar ja te zeggen. Op zo’n moment wordt de koppige puber in mij wakker. Die verslaggever spreekt geen Engels, ik mag er voor de zoveelste keer weer al een lulletje rozewater bij staan, terwijl Xiao Mei op haar ” finest moment”  verhalen over mij opdist met een opgeklopte garnering. Doe dat interview maar als ik vertrokken ben. En, dacht ik, wat die voorzitter er van denkt zal me worst wezen. Xiao Mei was, zo bleek ’s avonds, wel zo wijs dat voorlopig niet door te geven. De man was bepaald niet geliefd. Zijn voorzitterschap heeft hij te danken aan zijn connecties die ook zorgden voor dat interview.
Een delegatie van tien fietsers heeft me twee dagen later Jinzhou uitgefietst en na 30 km was het afscheid nemen. Nog wat foto’s en ik ging alleen verder.
Yutian, 2 oktober 2013
DSCF6407
Tags: