Op mijn derde fietstocht in China heb ik er ineens drie “zussen” bij: Zhang Min, Jiang Pei Yuan en Wei Gui Xiang. Zo spreek ik ze niet aan. Ik noem ze resp. Xiao Mei (kleine zus), Da Mei (grote zus, ook al is de kleinste van de drie) en Er Mei (tweede zus). Ze komen uit verschillende steden in Noord-China, maar ze zijn wel lid van dezelfde fietsorganisatie.  Alleen Xiao Mei die ik in 2006 heb leren kennen spreekt wat Engels. Doordat ze met haar vriendinnen Chinees spreekt, krijg ik telkens een kromme Engelse versie te horen van wat we gaan doen en die blijkt dan de volgende dag anders uit te vallen. Bovendien is voor haar de prikkel om voor mij wat aan haar Engels te doen minimaal. Dan zegt ze ” tomorrow we go to da xiong mao” en dan moet ik begrijpen dat we naar de panda’s in het fokcentrum gaan, want daar hadden we het over gehad. De prettige kant is dat ik dagelijks er nieuw Chinese woorden bij leer en als ik ’s morgens vraag ” Nimen shuide hao ma” (hebben jullie goed geslapen?) dan lachen ze waarderend.
Het is hier heet en vochtig. In de middag rollen de mannen hun hemd tot hun tepels op en wachten gelaten op de avond. In de ochtendkoelte van het spitsuur fietsten we naar het pandafokcentrum 15 km verderop. Het verkeer is chaotisch maar niet agressief. De auto’s en brommers zijn bijna alle elektrisch, dus geen geknetter en geen uitlaatgassen, maar wel een aanhoudend getoeter. Die geluidloosheid zorgt voor verrassingen, want ineens duikt er achter je een brommer op. Een ander soort sluipverkeer. Het pandacentrum is de toeristische trekpleister no. 1, maar ook wel een prestige-object om de wereld te tonen dat de Chinezen echt wel wat aan het milieu doen. Wie wordt niet vertederd door de pandababy’s in couveuzes?
Er Mei heeft volgens mij gevoel voor humor en wil graag wat Engels leren. Ze oefent dagelijks de telwoorden van een tot tien en dan blijkt hoe moeilijk de uitspraak van het Engels voor haar is. Omgekeerd leert ze me, net als de anderen, Chinese woorden. Bij Er Mei hoor ik de toonsverschillen het beste, maar ook hun verschil in lengte en ze is niet te beroerd om de klanken te herhalen tot ze goed uit mijn mond komen. Wat we in ons mond steken is zeer gekruid. Chinese menukaarten in Nederland waarschuwen voor het hete spijzen van Sichuan. Ik zeg in een restaurant ” bu lade” (not spicy”) en even later staat mijn bek in brand. We hebben voor vertrek uit Chengdu een taakverdeling. Er Mei heeft de kas, Da Mei doet de boekhouding, ik moet de fietsen onderhouden en Xao Mei dirigeert de club. Ze is overigens geen partijlid, de anderen wel. Morgen, dinsdag, gaan we nog
wat in de stad bekijken en woensdag gaat de tocht naar het noorden beginnen.

 

1 commentaar

1. 

   Dag Jan,

   Wat leuk om je reizen te lezen en zo af en toe te kunnen volgen.
   Veel plezier, fietse en doe de groeten aan je zussen!

   Groeten
   Sander Kreeft

   Reactie by Sander — 7 augustus 2013 15:50 @ 15:50

RSS feed voor commentaren op dit bericht.

Sorry, the comment form is closed at this time.