De kop is eraf na 330 km in vier dagen hebben we Guangyuan bereikt. Nog steeds erg warm (33 C) en vochtig (84%). Eerst twee dagen vlak, dan middelgebergte en nu tussen de grote jongens, die ook de komende dagen voor ons op zullen oprijzen. De lange hellingen waar we tegenop sappelen, hebben een patroon opgeleverd: Er Mei en ik trappend voorop, Xiao Mei en Da Mei soms lopend achterop. Da Mei’s fiets heeft maar een tandrad voor. De dames dragen lange broeken, shirts met lange mouwen, een sjaal om hals, nek en gezicht te bedekken en ze drinken warm water. Ik doe dat anders, maar samen drinken we bij pauzes heel veel. De lunch is telkens heerlijk (rijst, vlees, vis, groenten) en leuk en voor de laowai (vreemdeling) is aan belangstelling geen gebrek. Prijsindicatie: lunch 3,5 euro, overnachting (zonder ontbijt) ca. 10 euro. Te doen dus.

De Chinese weggebruiker denkt vooral aan zichzelf en claxoneert erop los. Ze schallen door de bergen heen. Jiange ligt in een smal rivierdal en het krioelt er van mensen en voertuigen met een godvergeten herrie. Chinezen spreken luid en de kleintjes doen het ook al. In een dorp voor onze neus een aanrijding. Bromfiets met echtpaar botst tegen motorfiets met laadbak uit zijweg. Vrouw wordt gekatapulteerd en komt met gezicht tegen laadbak. Arm kapot, tanden eruit. Er barst een gekakel van jewelste los en er bovenuit tettert het verkeer dat er langs wil. Genant detail: niemand bekommert zich om de vrouw op het wegdek. Ze wurmt zich op de motorzitting en barst in huilen uit. Wat later verschijnt een regelfiguur (rode helm, wit jakje) die haar een doekje voor het bloeden aanreikt. “Not good, we go”  zegt Xiao Mei en zo verlaten we ” the scene”.

De dames houden dagelijks de uitgaven zorgvuldig bij. Da Mei heeft al twee keer in mooi Chinees een kostenoverzicht getoond en ik betaal bij wat nodig is. Mijn taak als onderhoudsman is beperkt gebleven tot de kettingen olien en een vastgelopen ketting lospeuteren.

De weg hier van Chengdu naar Xi’an trekt ook andere fietsers met bepakking aan. Ze komen uit Wuhan, Peking en Gansu. Soms maken we een praatje. We? Ik sta er eigenlijk maar wat lullig bij en hoop dat er een Chinese fietser komt die iets meer kan zeggen dan “Hello”.

Guangyuan, 10 augustus 2013