Dit stukje is over Xiao Mei. Zij is 56 jaar*, getrouwd met een pianoreparateur en heeft een zoon die pianist is. Ze woont in Shenyang, de hoofdstad van de provincie Liaoning, waar de laatste keizerdynastie vandaan komt.

Ze is een hartelijke vrouw die mij het liefst de hele dag vol stopt, me alles uit handen wil nemen en me voortdurend bemoedert. Met haar organisatietalent kan ik haar gerust de leidster van ons groepje noemen. De goede lezer heeft het gevaar onder de woorden herkend. Een man die een eigen leven leidt, wil dat niet en dus komt er gesodemieter. Dan komen er tranen en het misbaar van niet begrepen zijn. Ze doet me dan denken aan de vrouw die Brigitte Kaandorp uitbeeldde. Die had zich uitgesloofd met het samenstellen van fotoalbums die haar kinderen niet wilden hebben. Omdat ik met wat en hoeveel ik eet, moet oppassen, wil ik graag zelf bepalen wat ik in mijn mond stop. De eerste dagen van beleefdheid gingen voorbij en ik nu zeg ronduit wat ik wel en niet eet. Ik kan (clichee) langzamerhand wel een boekje over haar schrijven gevuld met dagelijkse incidentjes, maar dat doe ik niet. Daarmee doe ik haar geen recht. Een detail wil ik wel kwijt. Ik had met haar tandpasta in een supermarkt gekocht. De volgende dag stond ik weer tussen dezelfde schappen en merkte tegen een vulster op dat er zoveel Europes namen bij waren (Colgate, Sensodyne). Daar komt Xiao Mei aan benen: “Je hebt gisteren al tandpasta gekocht!” Ik wist nog niet dat ik dement was.

In ons groepje werkt nog iets mee. Xiao Mei eist mij meer voor zichzelf op dat mij lief is en ik moet haar van het lijf zien te houden. Het is haar niet ontgaan dat Er Mei en ik het goed met elkaar kunnen vinden en zo’n beetje met elkaar optrekken. Dat zint haar niet. Het oude verhaal trekt zijn contouren. Er zijn dagen dat Er Mei zich ook letterlijk van Xiao Mei distancieert. We staan dan verspreid langs de weg wat te drinken of te eten.

Dat alles neemt niet weg dat ze veel voor me (en de anderen) doet en ik laat mijn waardering daarvoor duidelijk blijken. Zo zorgde ze voor brood  met jam en koffie in de ochtend, kwam uit de keuken van een restaurant met een wasbakje om mijn vuile handen te kunnen wassen na de reparatie van een lekke band. Ze behoedt ons voor verkeerde afslagen. Aan veel mensen vraagt ze de weg bij twijfel en houdt gewoon een auto aan als er niemand voor handen is. Van de hotelprijzen pingelt ze telkens wat af. Enz., enz. Ik probeer haar ook op mijn manier behulpzaam te zijn. Vooral met praktische dingen. Fietstassen naar boven zeulen, helpen met de boodschappen, ed. Ze is van het groepje dames de spraakzaamste, maar in het Engels kan ze geen echte conversatie met me voeren. Gelukkig valt er ook te lachen. ” I do not speak to you because I am hungry” … Dan plaag ik terug door in het Chinees (ni e le ma?”) te vragen of ze honger heeft. “No!” Ze haalt nog steeds hungry en angry door elkaar…

Hohhot, 6 september 2013

* Zij is de jongste van het stel en niet Er Mei die 58 blijkt te zijn.