Xiao Mei en de mier.

Als we het middagmaal hebben genuttigd, gaan we op zoek naar een plaats voor een kleine siesta, dwz. voor Xiao Mei. Vaak rijden we de binnenplaats op van een woning langs de weg. Daar doen de bewoners niet moeilijk over, integendeel, ze zetten krukjes voor ons neer, komen met thermoskannen met heet water en delen fruit uit. Xiao Mei spreidt haar plastic matje uit, zet haar wekker en valt bijna onmiddellijk in slaap. Da Mei houdt zich bezig met haar fiets en Er Mei trekt haar flodderboekje Engelse les uit haar tas. Samen oefenen we de uitspraak van wat rijtjes woorden. Dat is telkens een leuk en aangenaam moment van de dag. Als ik even gemeen ben, en dat ben ik, dan houdt Xiao Mei even haar dominante mond en kunnen wij… geworden. Zodra Xiao Mei opstaat is het chop chop we moeten verder. Ik heb haar eens gevraagd, waarom toch die jachterigheid. “Are we in a hurry?” (hurry voor haar opgezocht in woordenboekje). Relax, take your time, it’s our holiday!” Ze begrijpt me niet. Dus laat maar. Welk voordeel heeft de mens van al zijn zwoegen, waarmee hij zich aftobt onder de zon…

Terwijl ik eens tijdens een rustpauze op een stapeltje stenen zat en er zich voor mijn voeten een cementen plateau uitstrekte, zag ik iets bewegen. Ik sta op. Een mier met iets in zijn bek dat groter is dan hij zelf. ’s Werelds kleinste sherpa. De kleine oneffenheden in het cement zijn voor hem hindernissen. Soms loopt hij achteruit om uit een sleuf te komen. Zo’n wezentje moet toch een richtingsgevoel hebben om zijn nest te vinden? De natuur heeft hem een tomtommetje gegeven. Zijn koers was niet vast. Hij maakte een wijde boog en kwam tenslotte uit vanwaar ik hem had zien beginnen. Wat een ijver! Zouden de mieren dat van de Chinezen hebben geleerd? Hij had elf meter afgelegd.

Daar gaat het belletje van Xiao Mei. Ze staat op en loopt in mijn richting. Als ze dreigt op mijn miertje te stappen, houd ik haar tegen. Pas op en ik wijs naar de grond. Resoluut trapt ze het beestje dood. ” Godverdomme! Weishenme?!” (waarom). ” I do not know”. Ik probeer haar uit te leggen hoe ik dat diertje een tijd heb geobserveerd en hoe zij er een dramatisch einde aan maakte. Vergeefse moeite. ” I’ll never forgive you” en dat was niet alleen ironie. La Petite Mei et la fourmie.

Hohhot, 7 sptember 2013