Tegen het middaguur kijken we uit naar een eetgelegenheid. Als het gaat om een eethuis langs de weg buiten de steden hebben we geen keus en zitten we tussen truckers en ander volk dat Xiao Mei aanduidt met ” peasants”. In een stad of provincieplaats controleren de dames van twee of drie eethuizen de menukaart. Dat is vaak een gelamineerd gevalletje met sporen van langdurig gebruik. Is de keuze gemaakt dan zetten we onze fietsen voor de deur, wassen onze handen in een waterbak buiten naast deur met zeep onder het raam. Binnen begint de tweede ronde. De dienster moet enig geduld hebben want ze krijgt een spervuur van vragen, terwijl ze de pen in de aanslag houdt. Soms gaat een van mijn vriendinnen naar de keuken om daar de ingredienten te inspecteren. Ondertussen staan de theekommetjes op tafel en gaat de ketel rond.

Is de keuze gemaakt dan verschijnen al snel de schotels op tafel. Meestal drie. We eten vlees, kouseband, paprika, ui, kool, eieren en doorzichtige slierten die een aardappelproduct schijnen te zijn. Het is net of je een stuk elastiek in je mond neemt.

De dames hebben het liefst rijst. Noedels zijn minder in trek. De rijst komt telkens als laatste op tafel. Die is wat kleverig en dat maakt het eten met stokjes wat makkelijker. De eetstokjes houden gelijke tred met de luxe van het restaurant. De eenvoudigste zijn kort en van blank hout en je moet ze uit elkaar breken. De duurdere verschillende van kleur, hebben teksten en zijn keurig verpakt. Voor wie graag popiejopietaal gebruikt een tip. Het vorkje meeprikken bij ons is hier dan een stokje meeknijpen.

We steken allen onze stokjes in de schotels en voegen de gerechten toe aan de rijst, die daardoor minder “grijpbaar” wordt. Dan zet je gewoon de kom aan je mond en shuffel je de rijst naar binnen. Wat tussen de schotels en rijstkom valt, eet je niet op. Valt er stokje op de grond, dan komt de waard al gauw met nieuwe stokjes aan.

Xiao Mei en Da Mei smakken het hardst. De eerste laat ook wel eens een boer los, waarop alleen commentaar komt als die erg hard is. Om papieren servetjes moeten we meestal vragen. Soms is dat een klein toiletrolletje, waar je een strook van af moet rukken.

Wanneer ik wat zit te hannesen om hapjes aan de stokjes te krijgen dan is het Da Mei die gewoon wat van de schotel op mijn rijst schuift. Ook is het een Chinese gewoonte lekkere hapjes bij de gast in zijn kom te leggen. Dat is een uiting van sympathie en waardering. Een subtiel spel aan tafel. Heb ik genoeg dan kondig ik dat tijdig aan anders blijven mijn tafelgenoten aan de gang. Nu we al een tijd bij elkaar zijn vind ik dat “gastgedoe” een beetje overbodig, maar het blijft interessant wie jou iets toestopt. Er Mei heeft wat dit betreft, Xiao Mei ingehaald.

Terwijl we eten worden we door de omstanders (de omzitters) bekeken en de vragen komen al gauw los. Wat moeten die drie vrouwen met die vreemdeling, waar komen we vandaan, enz. In de opening van de keukendeur verschijnen geregeld hoofden die ook niks willen missen.

In een eethuisje vlak voor Hohhot stond bij de voordeur een verroeste ketel op een karretje met brokken steenkool en schurtige honden ernaast. Een dochter van de waard, nog in schooluniform, haalde daar het hete water. Mocht iemand behoefte hebben even uit te buiken een een tukje te doen, dan kan hij als er genoeg ruimte is enkele stoelen op een rijtje zetten. Daar kijkt niemand van op. Onze omgangsgrenzen liggen anders en zijn strakker. Relaxedte jongens die Chinezen.