Maken ze het eten op mijn kamer klaar (ik heb de beschikking over een badkamer) dan komt er een kleine beladen karavaan naar binnen. De eetwaren wassen ze in de badkamer en het snijwerk gaat beginnen. Ik heb daar wel eens bij geholpen, maar ze gaan het liefst hun eigen gang. De vaste zin van Xiao Mei luidt: ” You have a rest”, maar uitgebreid liggen op bed, terwijl de dames werken geeft geen prettig gevoel. Dus ben ik met iets bezig.

Ze beschikken over een rose rijstkokertje en een gewoon kookplaatje waarmee ze in weinig tijd de maaltijd klaar hebben. Vaak is de maaltijd aangevuld met wat ze na de lunch in plastic zakjes hebben meegenomen.

Van de tafels (of wat daarvoor door kan gaan) in de kamer maken ze nauwelijks gebruik. Het meeste maken ze klaar op hun hurken en daarin vind ik ze erg Chinees. Pas als we kunnen beginnen met eten nemen ze plaats op de bedden. Ze leggen de nadruk op groenten en fruit en letten goed op wat en hoeveel ik eet. Xiao Mei kan het niet laten om haar commentaar te geven. Zij is ook degene  die de eetbakjes van metaal  vult en dan is voor mij opletten geblazen dat ze mijn bakje niet te vol gooit. Die eetbakjes lijken het meest op die voor hondenvoer. Ieder heeft zijn eigen stokjes; die van mij hebben bovenaan een prachtig rode versiering.

De conversatie voeren uiteraard de vrouwen met elkaar in het Chinees. Daar word ik weinig bij betrokken. Soms zeg ik wat tegen Xiao Mei die dat zonodig nog even in het Chinees doorgeeft. Als ik vraag waar ze het over hebben is dat omdat ik merk dat ze het over mij hebben, of als de toon daartoe aanleiding geeft.

Zijn we klaar met eten dan is de zaak gauw aan kant en kunnen we even de volgende dag bespreken. Da Mei peutert net als ik graag tussen de tanden en reikt me uit haar heuptas een tandenstoker aan. Ze zijn er inmiddels aan gewend dat ik na de maaltijd de kookketel aanzet voor koffie. Ze weten nu dat een laowai nu eenmaal een laowai blijft.

Xinghe, 13 september 2013