Waar laat ik mijn reis beginnen? Met die vraag hoor ik iemand in mijn herinnering zeggen: “Zodra ik de deur achter me dicht trek is mijn vakantie begonnen!” Het was een vrouw met zekerheden. Dat haar kind de achterbank kon onderkotsen, werd gemakshalve buiten die vakantie gehouden.

De eerste opluchting voor mij was het inleveren van mijn bagage op Schiphol, in het bijzonder mijn fiets bij de “oversized luggage” Die grote fietsdoos en de gebundelde fietstassen zijn samen nogal onhandelbaar en ik was blij dat mijn dochter en haar man mij hielpen bij de check in. Toch was mijn zorg nog niet helemaal geweken. Bij de boarding nog even geïnformeerd of mijn fiets bij de lading zat. Dat bleek het geval. De reis kon beginnen. Het toestel werd van de pier geduwd en bleef daarna nog een tijdje wachten. Was dit een NS-truc om toch te kunnen zeggen dat je op tijd bent vertrokken?

De nacht aan boord is kort als je naar het oosten vliegt. Na drie uur kwam de zon al weer op. Bij het inzetten van de landing streek de schaduw van ons toestel langzaam groter wordend over de velden. Toen de motoren op de landingsbaan waren uitgeraasd, kwam het obligate welkomstpraatje en de hoop dat de maatschappij ons nog een keer zal mogen begroeten.Van de gate naar de immigration was het een aardig eindje lopen. Ik kreeg een maand voor Thailand in mijn paspoort gestempeld en kon door naar de bagageband. Dan de fiets. Waar is die? Vragen. “You go to nummel fifteen” en daar lag-ie. De Thaise vrouw wilde nog wel even pietepeuterig de nummertjes van de bagage controleren, maar ze had er geen probleem mee dat ik de doos tegen een verlicht reclamescherm achterliet. Nu was het zoeken naar de uitgang waar mijn transporteur naar het hotel me op zou wachten. Dat had hij zeker al een uur moeten doen en hij rende met mijn bagagekarretje naar zijn auto. Hij zette mijn fiets gehaast achterin en weg waren we. Onderweg was hij telkens bezig me zijn mobiele telefoon. Mogelijk waren door mijn oponthoud andere klussen in het gedrang gekomen. Hij wisselde frequent van rijbaan, maar opstoppingen en verkeerslichten waren zijn lot. Aan een praatje had hij geen behoefte. Uit het Thaise schrift naast zijn foto kon ik zijn naam niet lezen. Na ruim een uur zette hij me bij het Trang Hotel af en verdween even snel als hij gekomen was.

Kort programma voor de eerste dag: slapen, fiets optuigen, stadskaart kopen. Bij het laatste leerde ik dat Tourist Information niet de VVV is, maar een soort reisbureau. Met die kaart kan ik me oriënteren en ook zien hoe ik zondag as. de stad uitkom. Deze eerste dag liet de hitte zich ook in haar volle omvang voelen. Het is 38 graden met een luchtvochtigheid rond de 65%. Thailand, zweetland. De komende dagen zit er niet veel verandering in het weer, al zitten er op de langere termijn onweersbuien in de lucht. Ik merk het wel.

De tweede, maar nu volle dag. Buiten ontbijten onder de bomen. Met de weinige gasten verveelt de bediening zich te pletter. Dus geven de jonge dames zich over aan hun smartphone. Zodra de kok eraan komt, staan ze snel op om een actieve indruk te maken om daarna weer terug te zakken in hun lethargie.

Met mijn handpompje kom ik voor de druk in de banden een aardig eind, maar als de bagage is opgeladen moeten de banden hard zijn. Er moet veel wind in zitten, zoals mijn moeder zei. Het fietsenmakertje dat me was aangewezen, had ’s morgens nog niet zijn traliehekken opzij geschoven, dus voor een Thaise massage salon, perste ik nog wat lucht erbij onder het toeziend oog van een oude dame die door het leven gemasseerd was. Ik wilde de route vinden naar het reisbureau van Co van Kessel. Deze Nederlander heeft hier naam gemaakt me het organiseren van fietstochten door de stad. Hij zelf is in juli 2012 overleden; anderen zetten zijn zaak voort. De dagtocht heb ik in maart 2015 met een fietsvriendin gemaakt, maar een tweede keer lijkt me de moeite waard. Het zal zaterdag 7 mei zijn. (Zie Zuidoost-Azië 20). Het duurde niet lang of ik was de weg kwijt. De tocht die ik in mijn hoofd had pakte anders uit. Eén richtingsverkeer, omleggingen en barrieres zorgden daar wel voor. Op mijn kaart staan alleen de hoofdaders van de stad en het verkeer stroomt daar aanhoudend doorheen. In hun vaart werd ik mee gestuwd en het was niet altijd mogelijk om even te stoppen en de kaart te bestuderen. Bij elk kruispunt weet je nog niet of je moet voorsorteren. En dan sta je in de hete zon naar de secondenteller te koekeloeren niet wetend of je wel in de juiste richting rijdt. Vandaag heb ik de tocht naar Van Kessel opnieuw gemaakt en de routinier is geboren. Het going native werpt zijn vruchten af! Ik slinger soepel tussen de rijen wachtende auto’s door als een spoel tussen de schering. Nog even en ik spreek niet meer over Bangkok maar over Krung Thep!

1 commentaar

1. 

   Hoi Jan,
   Je bent er. Super. Ik hoop dat alles gaat zoals gepland.
   Het is nu al genieten van de verhalen.
   Denk aan jezelf.
   Groet Paul.

   Reactie by Paul Sevink — 12 mei 2016 11:48 @ 11:48

RSS feed voor commentaren op dit bericht.

Sorry, the comment form is closed at this time.