Op vrijdag 8 juli in Guilin afscheid genomen van twee fietsvriendinnen. Ze gaan met de trein naar huis na drie weken fietsen met ons in Guangxi (800 km). Ze wonen in Jinzhou, Liaoning in het noordoosten van China.

Mooie woorden (afscheidsbrief), tranen en uitzwaaien. Melodrama: ik zal ze waarschijnlijk niet meer zien. Voor Claire vind ik het vertrek jammer. Ze heeft nu geen gespreksmaatjes. Ze kan alleen maar praten met haar dochter Frances. Maar de komst van een volgende fietsster is aangekondigd. Ik ben een man met wisselende contacten.

Aan onze tocht zijn inmiddels heel wat kilometers toegevoegd die niet in het reisplan waren opgenomen. Het Dongdorp ligt ten noordwesten van Guilin. Van deze plaats kennen de Chinezen de zegswijze: Het landschap van Guilin is  het eerste onder de hemel. Of dat zo is, is een kwestie van smaak, maar een soort schoonheidsgarantie hebben ze hier wel binnen weten te halen. In 1998 bezochten Bill en Hillary Guilin en ze loofden de schoonheid van de streek. Het gaat niet om de stad Guilin, maar om het gebied zo’n 70 km ten zuiden ervan, dat ligt in de prefectuur van de stad. De naam betekent het geurige bos. In de officiële naam van Claire zit ook het woordje gui. De bijzondere streek heeft een opvallend karst-gebergte en vooral Yang Shuo weet de belangstelling van Chinese toeristen uit te buiten. Er is van alles mogelijk: wandelen, fietsen, wildwatervaren, boottochten maken, grotten bezoeken, bergen beklimmen. De sportieve toerist komt hier aan zijn trekken.

Ietsje verderop ligt het dorp Ping Xing waar het wat rustiger toegaat en waarvan de omgeving mij sympathieker is. Eén plekje aan de Li-rivier wil niemand missen: de rivier met de bergen op de achtergrond die staan afgebeeld op het briefje van 20 yuan. Daar kan Mao aan de andere kant niet tegen op.Wat de Chinezen graag doen is zichzelf en elkaar fotograferen bij een toeristische bijzonderheid. Daar leent zich de bankbiljetplek uitstekend voor. Er is ook een stenen teken dat die plek markeert. Mijn vriendinnen fotografeerden elkaar in wisselende combinaties en ik als laowai mocht niet ontbreken. Anderen die daar uit- en afstapten deden natuurlijk het zelfde en ach wat leuk die laowai willen we er ook bij hebben. Ik fiets dan gauw even en stukje verder, want ik ben geen voorwerp dat je even uit de rekwisietenkast trekt. Misschien denkt u, ach joh, doe niet zo lullig. Eventjes op de foto, wat maakt dat nou uit. Ja, maar die eventjes worden al gauw tientallen en op vorige tochten heb ik mijn lesje geleerd. Als er net een touringcarbus is gestopt en velen even hun arm op je schouders willen leggen, krijg ik het claustrofobisch benauwd.

In het Dongdorp Cheng Yang huurden mijn vriendinnen klederdracht outfits en gingen elkaar uitvoerig voor een drum tower in hun i-phone zetten in gevarieerde houdingen: op één been, armen gespreid, handen op elkaars schouder als voor een polonaise enz. En een lol! Ik heb niet de indruk dat ze zich afvragen, waarom ik niet in hun plezier deel. Ik glimlach diplomatiek. Wie kinderlijk plezier bij volwassenen zoekt: ga naar China.

Nog een Chinese trek: ze eten snel. De schotels komen ter tafel op de draaischijf en de stokjes gaan hoog frequent heen en weer. Vooral Frances haalt nationale records. Ik verontschuldig me soms voor mijn trage eten. Er vallen wel eens stukjes groente of vlees van mijn stokjes. Als dat vaak gebeurt, schuift een der dames een en ander in mijn rijstkom. Ongerechtigheden spugen de Chinezen op de tafel of op de grond en met al dat gesmak en geboer, vind ik ze wel wat vies. Maar, positieve wending: de manier waarop ze met elkaar omgaan is voor mij als buitenstaander prettig. Het gaat allemaal zonder plichtplegingen. Het is heel gewoon, als ze in de keuken van een restaurant rondkijken en deksels optillen. Chinezen spreken luid. Conversatie met iemand aan de andere kant van de straat is heel gewoon. Ik kan helaas niet verstaan of de luide stemmen in relatie staan met de inhoud. Kinderen worden soms luidkeels publiekelijk terecht gewezen. Een meisje stond aan de waterkant en wilde met haar voetjes in de rivier staan. Pa haalde bars uit en ze ging verstijfd naast haar moeder staan. Mamma zweeg… Is opvoeding ook niet een exportartikel?

Gisteren fietsten we langs een kanaal. Meer een kanaaltje, dat wel tien keer in het Amsterdam-Rijnkanaal kan. Een deel ervan is heel idyllisch en ligt in een park waarvoor je toegangsgeld moet betalen. Met een zachte stroming gaat het onder oud geboomte door dat weldadige schaduwen geeft. Het kanaal heeft meer reputatie dan dat water waar Anton Mussert zich nog heeft bezig gehouden. Dit kanaal werd gegraven in 215 vóór Christus onder het regime van keizer Qin (waar ons woord China vandaan komt). Er is een mooie brug uit de Ming-tijd (voor 1644) in originele staat.

Een ander deel  van het kanaal gaat buiten het park door Xing An en daar is het heel gezellig. In de schaduw van de overkapte bruggen zitten vele bewoners en toeristen.

Allerlei cultuur-historisch nieuws staan op stenen tafelen gebeiteld. Misschien verbeeld ik het me, maar er wonen veel oude mensen. En wat doen die? Kaarten en Chinees schaken. De bewering dat je overal in China het geklik van mahjong-stenen hoort, gaat hier niet op. “An” betekent rust, orde,  harmonie. Die was er wel in Xing An.

Quan Zhou, Guangxi, China 8 juli 2016

 

Nog geen commentaren

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht.

Sorry, the comment form is closed at this time.